“Om van een toekomstvisie realiteit te maken moet je deze kunnen 'leven' en inbeelden”
Het lijkt wel een vage herinnering uit een enge droom. Het was het jaar 2001 en, in een korte tijd, ging er van alles mis. Natuurlijk waren er al enkele dingen niet helemaal pluis in de afgelopen decennia, vooral met ons buitenlands beleid, maar nu ging het echt mis: burgers over de gehele wereld, en vooral in de VS, konden zonder veel moeite worden opgepakt, in geheime gevangenissen worden gestopt, gemarteld worden en geen proces krijgen; de wereld had een hekel aan ons buitenlands beleid, maar als burgers merkten we hier vòòr 11 september zo weinig van; we werden alsmaar woester, banger en kwetsbaarder omdat we wisten dat mensen ons haatten maar misleid werden door politici en media over waarom dat zo was; ons land was bijna bankroet; de banen die over waren waren meestal laagbetaald en onmogelijk om van te leven; andere landen en regio’s, Venezuela, Iran, de EU, Rusland, China en India waren langzamerhand al een andere weg aan het inslaan, de meeste van hen zonder teveel ophef te maken. Er was zoveel aan de hand. Gelukkig, en ik zweer als ik zeg gelukkig, is om een of andere magische reden het feit en de naschok van een VS-Iran oorlog ons allen bespaard gebleven.
In 2008 gebeurde het, de magie waarop velen wachtten, het waren er elke dag immers meer, was aldaar: Ron werd President. Het leek er lang op dat het niet zou gebeuren maar er waren uiteindelijk zoveel mensen die in zijn politiek geloofden, en nog meer die in een eerlijk, charmant en bescheiden President geloofden, dat hij het tòch geflikt heeft. In die periode, waarin ik mijn familie grotendeels heb genegeerd en waarin ik hard heb gewerkt aan de visie van deze simpele, visionaire en amabele man, zijn de tijden gelukkig veranderd. Zo blij was ik, en ben ik tot op de dag van vandaag, dat deze man, die mij al zo lang inspireerde, zoveel positieve steun kreeg vanuit het hele land en de hele wereld in zijn race naar het Witte Huis.
Het is nu een jaar sinds Ron aan zijn Presidentschap begonnen is, en het wordt eens tijd om een aantal dingen op een rijtje te zetten. Nadat hij met overmacht de verkiezingen tegen Obama won heeft hij enorm veel steun gekregen binnen Washington vanuit zowel de Republikeinen als de Democraten. Hij kreeg steunbetuigingen uit de gehele wereld, en zeker niet alleen van regeringsleiders, maar heuze bergen fanmail. We hebben wekenlang met het hele campagneteam moeten sorteren en ik zweer dat Ron tot op de dag van vandaag elke dag een aantal van deze poststukken opent en vaak huilt van blijdschap, ongeloof, verbazing. Hij maakt er in de weekeinden een heuse happening van om samen met zijn kleinkinderen en zijn vrouw Carol, wanneer de familie klaar is aan tafel, de brieven en kaarten te lezen. Meestal zijn zij het die voorlezen en opa Ron die luistert. Hij zal zijn ganse leven bezig zijn al dat materiaal te lezen, maar hij heeft gezworen dat hij dat dan ook zal doen en dat dit, vooral na zijn ambtstermijn, een van zijn favoriete tijdsbestedingen zal worden.
Het lijkt wel een vage herinnering uit een enge droom. Het was het jaar 2001 en, in een korte tijd, ging er van alles mis. Natuurlijk waren er al enkele dingen niet helemaal pluis in de afgelopen decennia, vooral met ons buitenlands beleid, maar nu ging het echt mis: burgers over de gehele wereld, en vooral in de VS, konden zonder veel moeite worden opgepakt, in geheime gevangenissen worden gestopt, gemarteld worden en geen proces krijgen; de wereld had een hekel aan ons buitenlands beleid, maar als burgers merkten we hier vòòr 11 september zo weinig van; we werden alsmaar woester, banger en kwetsbaarder omdat we wisten dat mensen ons haatten maar misleid werden door politici en media over waarom dat zo was; ons land was bijna bankroet; de banen die over waren waren meestal laagbetaald en onmogelijk om van te leven; andere landen en regio’s, Venezuela, Iran, de EU, Rusland, China en India waren langzamerhand al een andere weg aan het inslaan, de meeste van hen zonder teveel ophef te maken. Er was zoveel aan de hand. Gelukkig, en ik zweer als ik zeg gelukkig, is om een of andere magische reden het feit en de naschok van een VS-Iran oorlog ons allen bespaard gebleven.
In 2008 gebeurde het, de magie waarop velen wachtten, het waren er elke dag immers meer, was aldaar: Ron werd President. Het leek er lang op dat het niet zou gebeuren maar er waren uiteindelijk zoveel mensen die in zijn politiek geloofden, en nog meer die in een eerlijk, charmant en bescheiden President geloofden, dat hij het tòch geflikt heeft. In die periode, waarin ik mijn familie grotendeels heb genegeerd en waarin ik hard heb gewerkt aan de visie van deze simpele, visionaire en amabele man, zijn de tijden gelukkig veranderd. Zo blij was ik, en ben ik tot op de dag van vandaag, dat deze man, die mij al zo lang inspireerde, zoveel positieve steun kreeg vanuit het hele land en de hele wereld in zijn race naar het Witte Huis.
Het is nu een jaar sinds Ron aan zijn Presidentschap begonnen is, en het wordt eens tijd om een aantal dingen op een rijtje te zetten. Nadat hij met overmacht de verkiezingen tegen Obama won heeft hij enorm veel steun gekregen binnen Washington vanuit zowel de Republikeinen als de Democraten. Hij kreeg steunbetuigingen uit de gehele wereld, en zeker niet alleen van regeringsleiders, maar heuze bergen fanmail. We hebben wekenlang met het hele campagneteam moeten sorteren en ik zweer dat Ron tot op de dag van vandaag elke dag een aantal van deze poststukken opent en vaak huilt van blijdschap, ongeloof, verbazing. Hij maakt er in de weekeinden een heuse happening van om samen met zijn kleinkinderen en zijn vrouw Carol, wanneer de familie klaar is aan tafel, de brieven en kaarten te lezen. Meestal zijn zij het die voorlezen en opa Ron die luistert. Hij zal zijn ganse leven bezig zijn al dat materiaal te lezen, maar hij heeft gezworen dat hij dat dan ook zal doen en dat dit, vooral na zijn ambtstermijn, een van zijn favoriete tijdsbestedingen zal worden.
Ons leger is weg uit Irak, weg uit Afghanistan, weg uit Saoedi-Arabie, weg uit Israel. Dit waren door Paul als topprioriteiten gesteld aan het begin van zijn Presidentschap in een openbare declaratie waarin hij zei dat de VS in de recente geschiedenis veel schade had aangericht over de gehele wereld en haar volk hiervoor grotendeels geblinddoekt had, maar dat het land onder zijn Presidentschap oorlog zou verfoeien, en dat hij alles zou goedmaken wat hij kon, door middel van handel, toerisme en grenzeloos respect voor de soevereiniteit van elk land. Na de bekendmaking van de terugtrekking van al onze troepen en de uitdrukkelijke verklaring geen oorlog te willen in de regio zijn er tevens vrijwel meteen allerlei bondgenootschappen ontstaan binnen de landen zelf. Enkele losse groeperingen en individuen in Irak en Israel die niet overtuigd waren van de geste van de VS waren begonnen een moordspoor getrokken. Gelukkig konden ze op tijd worden tegengehouden door hun landgenoten die zich gesterkt voelden door de wens geweld de das om te draaien, ten minste voor een paar jaar. Het was bijna magisch. Niemand had het durven voorspellen, zelfs Ron of ik in onze stoutste dromen niet.
Dit jaar zullen de terugtocht uit Libanon, Korea, Duitsland, Italie, Nederland en alle andere landen volgen waar onze troepen en ons materieel zitten. Het zal moeilijk worden om de deadline te halen. Echter, de militaire top en de soldaten waren grootse donateurs en veelal hardnekkige supporters van Ron, dus ze begrijpen de implicatie voor een veilig VS en een veiligere wereld die met deze acties gediend worden. Ze zullen hard werken, en dit met plezier doen, om thuis een nieuw bestaan op te bouwen met in het vooruitzicht het wederzien van een land dat er aanzienlijk beter bij ligt dan toen ze weggingen. Daar doe je het als militair toch voor? Er begint wat instabiliteit te onstaan in landen als Egypte, Saoedie-Arabie, Israel, Pakistan, Libanon en andere landen waarin de VS zich sterk in de politiek van het land mengde. Ik neem aan dat er enkele heftige politieke verschuivingen zullen plaatsvinden in deze aanpassingsfase, maar uiteindelijk zullen deze landen, dankzij hun eigen volk en niemand anders, uitmaken wie er het land moet besturen.
Een ander belangrijk punt is dat nadat Ron de VS dreigde terug te trekken uit de VN is er nu EINDELIJK een serieus en omvangrijk revisieproces aan de gang waarin zeer zeker het veto van de Veiligheidsraad zal komen vervallen (en zo niet zal Ron de VS daadwerkelijk terugtrekken). De EU heeft gezegd hieraan mee te zullen werken door Frankrijk en Engeland het veto te onthouden en hun plaats in te nemen. Rusland en China doen er wat moeilijker over. Toch, nu het plan is dat nieuwe landen zullen worden toegevoegd, zoals Egypte, Nigeria, Brazilie, Indonesie en India, uiteraard ook zonder veto, gaan ze er wel mee akkoord. Ron begrijpt maar al te goed dat een belangrijke reden dat veel Arabieren en Moslims argwaan hebben tegenover de VN is dat er nu 4 Christelijke landen uit 5 in totaal zitten en dat dit onacceptabel is. Met de nieuwe constructie zouden er dus 2 Islamitische landen, een half Islamitisch half Christelijk land, een Hinduistisch land bij komen. Weg is de Christelijke kruisvaardersgeeste en het beeld van de boze Moslim. Eindelijk lijkt het erop dat we na honderden jaren de strijdbijl kunnen begraven.
Binnen de VS zelf zijn we langzaam begonnen de IRS, de Federal Reserve, FEMA, Homeland Security enz. te ontmantelen. Met deze stap voor stap aanpak hebben we vele van de skeptici die het Congres, het Senaat en het volk rijk waren kunnen overhalen. Sowieso zijn we al begonnen met het terugbetalen van onze staatsschuld en zullen alle besparingen die het niet oorlogvoeren ons zullen brengen daartoe dienen totdat we een gebalanceerd budget hebben. Tegelijkertijd is een klein deel van dit geld ingezet om te zorgen dat er meer competenties en dus meer banen voor de individuele staten komen, waardoor de meesten die in Washington zitten terug kunnen naar de lokale overheden. Met nog drie jaar voor de boeg zal het ons lukken.
Talloze dingen zou ik nog willen noemen maar ik moet het kort houden want binnenkort slaat de klok middernacht en moet ik de champagnefles openen. Laten we zeggen dat het al met al aardig gaat met onze doelstellingen en het volk lijkt zeer tevreden.
Wat zal ik nu gaan doen? Na een jaartje uitpuffen achter de rug weet ik het nog steeds niet. Ik heb mezelf helemaal kapotgewerkt in 2007 en 2008. Ik geloof dat ik een paar grijze haren rijker ben geworden en dat mijn levensverwachting een stuk terug is gelopen door alle stress en emoties. Het was het echter allemaal waard. We hebben een van s’werelds meest massale revoluties teweeg gebracht zonder dat er ook maar 1 druppel bloed heeft moeten vloeien. De wereld is door de tomeloze inzet van talloze mensen stukken beter geworden. Gandhi en King zouden trots op ons zijn. Een paradijs op aarde zullen we nooit hebben, maar we gaan in ieder geval de goede kant uit. Ik ben zielsgelukkig en content. Al zou mij vandaag iets overkomen, zou ik zonder angst en schaamte mijzelf kunnen overgeven aan mijn maker. “Ik heb gelèèfd, en wat waren het een bijzondere laatste paar jaren.”
Dit verhaal is een fictief dagboekbericht van de campagnemanager van Ron Paul, Kent Snyder, die de start van het jaar 2010 viert door te even te peinzen over enkel gebeurtenissen van de afgelopen jaren.
Geschreven door Francesco
Geen opmerkingen:
Een reactie posten